دی اکسید کرین درمانی (کربوکسی تراپی) یک تکنیک پزشکی سنتی می باشد که از سال 1932 تا به امروز استفاده میشود. اصطلاح کربوکسی تراپی اولین بار بوسیله پاراسونی (1995) استفاده شد[1]. اصطلاحات مترادف مانند کربوسرنوتراپی و کربودی اکسیدی تراپی (CDT) قدیمی تر می باشند و غالبا در کتب Francophone angiologic medical literatureو منابع اطلاعاتی آمریکای جنوبی استفاده میشود. در طی 15 سال گذشته، این تکنیک احیای تدریجی باورنکردنی داشته است که اوج رشد آن را امروز مشاهده میکنیم. با استفاده از این روش امکان درمان در حوزه های جدید مانند حوزه زیبایی شناختی مطرح شده است. نتایج جالبی در جوان سازی پوست، درمان انواع خاصی از ترک های پوستی مخصوصا در افراد لاغر، درمان ترک های پوستی لاغری و ناهنجاری های پوستی ناشی از پیوستگی غیر طبیعی پوست (سلولیت)بعد از لیپوساکشن و درمان ریزش مو و alopecias  (کچلی موضعی) کسب شده است. این تکنیک از روش طبیعی پیروی کرده و به همین جهت برای بسیاری از بیماران جذاب است هرچند این روش میتواند کمی دردناک و ناخوشایند باشد. در مقایسه با تکنیک های ابزاری امروزی یا سم بوتولینوم ، نتایج کربوکسی تراپی خوب است اما خیلی سریع و بارز نمی باشد. گاهی اوقات این روش از جهت رسیدن به بهبودی که بستگی به سن بیولوژیکی دارد نگران کننده است. هرچند، در درمان سلولیت( پیوستگی پوستی بعد از لیپوساکشن) و بعضی از ترک های لاغری و تاسی های موضعی تاثیرات درمان هم برای بیمار وهم برای پزشک شگفت انگیز و ارزشمند هستند.

ادامه و مطالعه کامل مقاله انگلیسی و فارسی در زیر↓

Aesthetic Medicine Eng.pdf

Aesthetic Medicine Farsi.pdf